Dönüş Yolunda

sabırla bekleyiştir demiryolu
yalnızlık titrettiğinde kalbini
soğuk teninden derine uzanır
o sakin kış akşamında
umuttur bir yandan
tren köşeyi dönmeden ulaşan ışığı
bekleyen yatağın sıcaklığı
unutturur geride kalanı

Demiryolu ve Deniz

demiryolu dedik ya 

sanmayın aşamaz denizi...

geçer binip sırtına arabalıdan bozmanın

kendi binmese yükü biner onca üretimin

konu sadece binmekte değil...

bir bakın şu banliyö setine,

gelmiş denizin dibine

nasıl kafa tutuyor deniz işletmesine

garip bir vazgeçiş bu

anlamadan kıymetini

kapatıvermişler önünü

kesivermiş bir benzinci

denizle ilişkisini

yetmemiş gibi kaybettiği aşkı

yitmiş, kaybolmuş çirkinmi çirkin

tonlarla çimento, demir ve 

bıkkın bir yaşam tarzı içinde

sadece denizini değil,

tarihini değil

ruhunu bırakmış geçen yüzyıla

Haydarpaşa

çatısı vardı yüksek ve hakim

çatısı vardı unutulmuş kaderiyle

çatısı vardı tek başına bir sembol

şimdi kül oldu güvercin pislikleriyle birlikte

mekanda ihtiyaç kalmadı süpürgeye

oysa kovalar yetmez kalbimin küllerine

Grafiti

 

Bir açıdan aysberge benzer demiryolu. Göze görünen banliyöler, ana hat yolcu trenleri, garlar peronlar bir tarafa yığılır, göz kırpar. Su üstünde kalanıdır bu koskoca bütünün.

Yük taşır arka planda demir yolu. Kapalı vagonlarda taşıdıkları bize ve meraklı gözlere uzaktır. Yolcu dolu vagonlarla aynı rayların üstünde, ancak farklı tempoda akan bir zaman diliminde taşınır kargo. Belki sırf bu yüzden görünmez bizlere tam şehrin içinden geçen katarlar.

Bazen sadece kısa bir an için, kendini ifade arzusuyla duvara çizilen grafitiye çerçeve olurda iki yük vagonu, girer görüş alanımıza….

Sohbet

Fazla ne söze ne gerek, anlatıyor işte kendini fotoğraf.
Günlük ulaşımı yaşamına biçim verir kişinin, kimi
beklerken saatini dalar sohbetine, kimi taze haber
derdinde dalar gazetelere. Çoğunluk halkımız bakar,
etrafına elbet...

Değişim

kentleri bağlarken

kültürleri taşır raylarda

değerli yüküyle

zenginleşirken kentler

bir de bakarsın

kalmış değişimin dışında

tam değişenin yanı başında

Ana Hat

hızla geçer ana hat treni
şehrin göbeğinden
zaman gibi...
zamanın aksine
yavaşlamaz
köyde, kasabada
büyük şehrin acelesi,
geç kalma kaygısıdır
sürat kazandıran
sadece bu nedenden,
belki birde gürültüsünden,
yakışmaz tepeden baktığı beldelere
manası mekandan ziyade harekette
hareket merkezi şehirdedir

Umutsuz

Tanrı bilir nereden
Belki Selanik’ten gelen
Tozu indirir İstanbul’un göbeğine
İki parmak hortumdan çıkan
Ne inen toz, nede indiren su
Derman olmaz hortumu tutanla
Fırçayı sallayana
Giden vagon gene gelir tozlu
Bazen çamurlu
Eve gidense umut yoksunu

Simitçi

Çok olmuş simitler ineli aç midelere

Boşalmış tezgâh ertesi sabaha dek

Ne var ki umut olmaya yetmemiş

Ne bu güne, ne yarına

Gidenin yerine cebe giren,

Simitçi yorgun, kalan son heves

Eve varıp gelen ilk trenle,

Bacakları uzatmaktan ibaret

Kıtanın öte ucundan gelen rayları deniz karşılar

Yolun sonunda

Tren düdüklerine karışır vapur kampanaları

Güneş gözden kaybolup sokak lambaları yandığında

Ezan sesidir baskın olan

İşte o an kavrar yolcusu

Bindiği trenin adının neden Orient olduğunu

Koruma

Vagonlarımı korumalı insanlardan,
İnsanlarımı vagonlardan?
Muhtemeldir bizi birbirimizden
Hiçbir şey akıp gitmiyor kendiliğinden
Yorgun diziler bizi bize rağmen taşısın diye
Bekçi tuttuk kendimize

Arter

Büyük caddelere ana arter diyor haber spikerleri,
Kalabalıkları hedeflerine taşıyan arterlerin tersine,
Sessizdir demir yolları...
Trafik kilitlenmez, karda zincir gerektirmez,
Kimse anmaz onun adını yaşanmadıkça bir felaket,
Sessizce bağlar denizi karaya,
Banliyöleri merkeze, yada şehirleri birbirine
Kimi zaman altından, bazen üstünden
Çoğu kez yanından yanından akıp gider insanların
Arter ismi kapılmış, acaba ne demeli ona?

Yürüyen Merdiven

Pazar günü akşam karanlığı bastırdığında gölgeler kalır Söğütlüçeşme tren istasyonunda. Son biletler için gişelere, ardından sadece bir kaç dakika istasyonda kalacak trenlere koşulur. Raylardan akan vagonların sesi duyulmaz olduğunda yürüyen merdivenlerin mırıltısı yankılanır duvarlarda. Söğütlüçeşme ülkenin yürüyen merdivenli tek tren istayonudur.

Yolcusu tamamlar demiryolunu, sabır ve hoşgörüsüyle. Yolcu, yaşama biçimini taşır vagonlara, şekil verir biletçilerinden ya da büfelerinden aldığı hizmete. Çoğu kez tanımladığı hizmetten habersiz, alır kendi biçimlendirdiği veya hoş gördüğü hizmeti. Kim bilir belki de bundan kapanmaz bazı vagonların kapıları...

Bir garip ilişkisi var demir yollarının içinden geçtiği şehirlerle. Köprülerin, katanerlerin altından, fazla yakınlaşmasına izin vermeyen kırmızı fenerlerin arasından bakar pencerelerden işveyle göz kırpan davetkar ışıklara. Tel örgülerle çevrelenmiş rayların üzerinden hızla geçerken bakar etrafına demiryolcular, şehrin hem çok yakın, hem ulaşılmaz devinimine. O şehir son durak bile olsa, demiryolcunun evi bile olsa uzak ve ulaşılmazdır. Kim bilir yarın hangi şehirde makas değiştirecektir makasçısı, kim bilir o uzun tiz çığlık hangi ovanın sonsuzluğunda yankılanacak, son selamı kime verecektir makinist. Şehirlerle ilişkisi gariptir demiryollarının, onları bir birine bağlar, ortasından geçer en işlek meydanın. Bu bile yakınlaştıramaz demiryolcuyu geçip gittiği şehre…